Kartka pierwsza

Drogi pamiętniku!
        22 czerwca 2012, piątek.

Śniłam, byłam w cudownej krainie, w której wszystko było idealne i bez problemów. Nagle, jakby ze mgły usłyszałam piskliwy dźwięk. Otworzyłam nieprzytomnie oczy, szukając tego przeklętego wynalazku. Jak ja nienawidzę poniedziałków.. a nie, to piątek! Dosyć optymistyczniej zeszłam z łóżka, ale bez napadów euforii. Kto normalny budzi się o siódmej rano i skacze ze szczęścia jak skowronek? Każdy uczeń, który przez bite lata musi codziennie zwlekać swoje ciało z łóżka wcześnie rano, po paru godzinach snu, bo przecież poszłam spać o pierwszej w nocy. Czas to zdecydowanie największy tchórz, jakiego znam. Nauka pochłania jego większość, a gdzie czas na przyjemności, zabawę? Stop, zagalopowałam się, jaką zabawę?

Tocząc walkę z własnym ciałem, kierowałam się do łazienki. Nie dotarłam, bo drogę zastawił mi jakiś niezidentyfikowany obiekt. Głupia szafa! Żyję w tym pokoju tyle lat i nie potrafię po omacku kierować się do łazienki? Chwyciłam się za czoło, bo powitanie z szafą obudziło mnie do końca.

Będzie siniak jak nic, na całe czoło – pomyślałam, przeglądając się w lustrze.
Jak ja nienawidzę życia, cóż za optymistyczny poranek…

~*~

            Wyszłam z mieszkania, zakładając na ramię plecak. Zamknęłam oczy i zaciągnęłam się pare razy świeżym powietrzem. Dotknęłam jeszcze raz obolałego czoła i syknęłam pod nosem. Włożyłam do uszu słuchawki i zatopiłam się w muzyce i regularnym kroku w kierunku szkoły.

            Przed moimi oczami stał już potężny budynek szkoły. Pociągnęłam stalowe drzwi, które wydały specyficzny dźwięk. Weszłam do miejsca, z którego bił gwar i nieład, istne piekło.

Siedziałam na ławce, wiążąc buty. Szło mi to powolnie, bo kątem oka spoglądałam na dziewczyny obok okna, knujące jakąś intrygę. Święta trójca plastików i tyle, nie wiem, która z nich była gorsza.

-Ej, ty, frajerko, nie podsłuchuj – odparła tleniona blondynka, uczęszczająca do drugiej liceum.

-Patrz, jakie ma krzywe nogi. Jak można ubierać krótkie spodenki do takich nóg? – usłyszałam szept.

To był cios powyżej pasa, nie wiedziałam, jak zareagować. Wstałam, poprawiłam koszulę i wyszłam z szatni szkolnej, kierując się do sali numer piętnaście, w której miała odbyć się matematyka.

            Siedziałam w ogromnej klasie, wystrojonej w szarych odcieniach. Znudzona lekcją na temat Twierdzenia Pitagorasa, śledziłam życie zza okna. Pani Nowacka usilnie próbowała uspokoić roztargnionych uczniów. Intensywnie rozmyślałam na temat konwersacji dziewczyn w szatni. Rozmawiały o.. jakimś przesłuchaniu, prezesie Banickim. Średnio zrozumiałam tę rozmowę. Z transu wyrwała mnie szczupła profesorka z okularami na końcu nosa.

-Do odpowiedzi przyjdzie – zaczęła, krążąc palcem po dzienniku. – Zapraszam numer 4 – powiedziała twardo, a z miejsca wstał Paweł Dobaczewski.
-Blisko mnie – pomyślałam i zaczęłam śledzić sytuację.
Przystojny brunet z kręconymi włosami i dużymi, zielonymi oczami. Wyglądał inaczej niż zawsze. Ubrany w jasne spodnie z Wranglera z dziurami na kolanach i fioletową koszulę w kratę. Prezentował się schludnie i aż zawiesiłam na nim oko, ale tylko na chwilę, bo gdy zobaczyłam, gdy dukał takie brednie przy tablicy, mimowolnie odwróciłam wzrok i zatopiłam się w wpatrywanie w horyzont.
Apatyczną lekcję przerwał dźwięk dzwonka, a ja szybko ruszyłam do wyjścia. Była to długa przerwa, więc spokojnie mogłam iść do biblioteki poczytać, jednak ówcześnie chciałam zahaczyć o moją szafkę z numerem 53.
Otworzyłam ją, jak zawsze spoglądając na plakat, przedstawiający siatkarzy. Mimowolnie uśmiechnęłam się i wyjęłam książkę.  Moje kąciki ust znów ruszyły w górę, gdy zobaczyłam gimnazjalistów, palących papierosy po kątach, którzy myśleli, że dyżurująca anglistka tego nie widzi.

Przyspieszyłam kroku, by w końcu wyjść z tego piekła. Nadal w uszach szumiały mi słowa jednej z blondynek, krytykującej moje nogi. Nie powiem, było mi smutno i ciągle rozważałam, jak można być tak okrutnym.

Wyszłam ze szkolnego budynku, mając trzydzieści minut przerwy. Dosyć szybkim tempem ruszyłam w stronę pobliskiej Publicznej Biblioteki. Tylko tam czułam się jak ryba w wodzie. Cisza i harmonia wypełniały mnie od środka, a tamtejsza bibliotekarka emanowała sympatią.

Szłam pewnie parkową drogą, gdyż codziennie przechadzałam się nią do centrum. W uszach szumiała mi głośna muzyka i chyba nuciłam ją trochę pod nosem. Nagle poczułam ciepłą dłoń na moim przedramieniu. Odwróciłam się i moim oczom ukazał się uśmiechnięty szatyn z enigmatycznymi tęczówkami, których do dziś nie potrafię rozpoznać. W ręku miał szarą torbę z firmy Nike, a pod pachą dusił książkę, na której kątem oka zobaczyłam napis: Philip Roth i moje serce szybciej zabiło.

-Cześć, mogę prosić cię o pomoc? – zaczął i uśmiechnął się szeroko. –Przyjechałem tutaj z Legnicy i mam problem, bo się zgubiłem – kontynuował.

-Co cię sprowadza do Jastrzębia? Przecież tutaj nie ma co zwiedzać – odparłam, odwzajemniając się uśmiechem. – Powiedz mi, gdzie mam cię zaprowadzić – dodałam.

-Aleja Jana Pawła II 6, na hale sportową – odparł, a ja jeszcze raz go zilustrowałam. Wiedziałam, że Jastrzębie słynie z siatkówki, ale on nie wyglądał na siatkarza. Przyznam, nie był niski, ale zdecydowanie różnił się wzrostem od Michała Łaski, do którego ostatnio dobiłam w supermarkecie..

Szliśmy równym tempem, a na nasze głowy padały pojedyncze promyki słońca, bo drogę zasłaniały cieniem potężne korony drzew.

-No to jak, opowiesz mi, co sprowadza cię do Jastrzębia? – przerwałam tę chwilową ciszę.

-Akademia Talentów Jastrzębskiego Węgla. Przymierzam się do udziału w rozgrywkach kadetów, może Młoda Liga.. – powiedział, niechcący upuszczając książkę spod pachy.

-No, no, Nemezis, dobry wybór – odparłam uśmiechając się. Jesteśmy na miejscu – dodałam, spoglądając na duży budynek.

–Nie zajmuje ci więcej czasu, dziękuję – rzekł, patrząc na mnie.

-Nie ma problemu, powodzenia – powiedziałam i obróciłam się na pięcie, kierując się w stronę szkoły, bo przerwa przeleciała mi w oka mgnieniu. Ostatni raz obejrzałam się za siebie, zobaczyłam nienaganną sylwetkę i mocne, umięśnione łydki, bardzo starannie opalone. Lekki powiew wiatru zatańczył chłopakowi we włosach, mierzwiąc ich staranne ułożenie…

_____________________

Oddaję kartkę pierwszą w Wasze ręce. Jeśli chcecie być na bieżąco, dodajcie bloga do obserwatorów(sam dół bloga). Całuski :*

Informuję za pomocą gadu-gadu: 45151183