Prolog

Czy każda zaistniała sytuacja w życiu ma cel w przyszłości? Czy ludzie, których spotykamy na ulicy przez zupełny przypadek mogą być naszym całym życiem? Ile jesteś w stanie zrobić, by bliscy nie odeszli? Czy śmierć potrafi zmieniać słone łzy w gorzką rozpacz? Czy starość może być spokojna po całej tułaczce życia? Mieliście kiedyś wrażenie, że wasze życie jest beznadziejne, a po chwili działo się coś, co powalało waszą tezę na łopatki? Czas to największy tchórz, który zawsze ucieka.

Nazywam się Justyna Domider i w tym roku skończyłam piętnaście lat. Można powiedzieć – dziecko, ale ja psychicznie nie czuję się jak zwykła nastolatka. Mieszkam niezmiennie od urodzenia w Jastrzębiu-Zdroju. Mam niespełna metr siedemdziesiąt wzrostu i duże, brązowo-szare oczy. Moje włosy są w kolorze kasztanowego brązu, ale od zawsze marzę o byciu blondynką. Nie znam swojej wartości, przez co ludzie często mną pomiatają. Żyję szkołą i nauką, bo nie jestem w stanie nikomu zaufać. Ludzie za bardzo namieszali w moim życiu, a po przyjaciółkach pozostała tylko szrama na sercu i psychice.

Mieszkam z rodzicami w dużym domu, znajdującym się na uboczu od centrum. Tata jest biznesmenem z własną firmą, a mama filologiem. To oni powtarzają mi, że nauka jest najważniejsza. Podobno jestem w czepku urodzona. Nie przeczę, posiadam dom, rodzinę ale.. w moim życiu od zawsze czegoś brakuje. Mam na imię Justyna i chcę tutaj zawrzeć parę lat mojej egzystencji. Opowiem Ci życie i historię mojej niezwykłej miłości.

Tak jak on nie kochał nikt.

________________________

No i prolog ujrzał światło dzienne. Mam nadzieję, że się Wam podoba i choć trochę intryguje. Buziaki ;)
PS. Spotkam kogoś na meczu w katowickim Spodku podczas LŚ? Do zobaczenia!